Rozdział 3 .

Biegłam piękną łąką, depcząc przy tym śliczne, kolorowe kwiaty. Już w oddali widziałam Jego. Brunet, brązowe oczy, uśmiech na twarzy. Uśmiechał się w moim kierunku. Bo mnie widział. Bo do niego biegłam. Bo mnie kochał, a ja kochałam go. Byłam już tak blisko. Za moment będę mogła rzucić mu się na szyję, pomyślałam. I tak też zrobiłam. Chłopak okręcił mnie kilka razy wokół własnej osi, po czym powoli jak gdybyśmy byli bohaterami jakiejś komedii romantycznej, pocałował moje usta. I wtedy, tak, właśnie w tej cudownej chwili, stało się coś dziwnego. Czerwone światło rozświetliło całą łąkę, która w tej chwili zupełnie nie przypominała tego kolorowego raju, a ja nie całowałam już mojego chłopaka. Całowałam kogoś innego. Również brązowe oczy, jednak ich głębia wydawała się być zupełnie inna; brązowe, gęste włosy, ułożone w artystyczny nieład… I kiedy chciałam pytać, co się dzieje, usłyszałam…
Budzik?! Otworzyłam oczy i jednym ruchem ręki wyłączyłam urządzenie. Odetchnęłam z ulgą, uświadamiając sobie, że był to sen, tylko sen. Ale… co on miał znaczyć? Wiedziałam jedno: kochałam tego bruneta z brązowymi oczyma. Kochałam Ethana. A ten szatyn? Kim on był? Po co pojawił się w moim śnie? Czy w ogóle miało to jakieś znaczenie?
Wstałam z łóżka. Musiałam się ogarnąć i pójść do szkoły. Musiałam stawić czoła Etanowi, musiałam z nim pogadać.
*
Podeszłam pod klasę. Widziałam, że nikt szczególny mi się nie przygląda, a jednak czułam, coś niekomfortowego. Czułam wstyd. Ciągle miałam przed oczami te zdjęcia. Kto je zrobił? Dlaczego mi je podrzucił? Kto widział mnie nago?
Spojrzałam w prawo. Ujrzałam Ethana. Stał tam i rozmawiał z jakimś chłopakiem. Wzięłam głęboki wdech. Bałam się tej rozmowy. Nigdy nie lubiłam się tłumaczyć, a biorąc pod uwagę moje zachowanie wczorajszego dnia, prędzej czy później musiałam to zrobić.
Zrobiłam krok do przodu. Gdzieś w głębi naprawdę cieszyłam się, że nie wyjechał. Przecież go kochałam, wiedziałam, że został tylko ze względu na mnie. On też mnie kochał. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie te zdjęcia. Kilka głupich fotek, niewiadomo przez kogo zrobionych…
W jednej chwili Ethan odwrócił się w moją stronę, po czym zauważając moją osobę, szybko do mnie podszedł.
- Cześć. – powiedział, wkładając ręce do kieszeni. Zawsze tak robił, kiedy czuł się niezręcznie.
- Hej. – uśmiechnęłam się lekko.
- Pomyślałem, że powinniśmy pogadać.
- Tak, powinniśmy. – przyznałam mu rację, uciekając wzrokiem gdzieś w bok. I wtedy ujrzałam, jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, chłopaka z mojego snu. Pomimo odległości dokładnie wiedziałam, że to on. Ten sam odcień włosów, tak samo ułożone, te same rysy twarzy… Poczułam ucisk w żołądku.
- Wszystko w porządku? – usłyszałam głos Ethana.
- Hm? – z powrotem popatrzyłam na niego.
- Coś się stało? Zbladłaś.
- Ja… muszę coś załatwić… - mruknęłam, powoli podchodząc do szatyna. Stał w otoczeniu jakiś dziewczyn. Na mój widok dziwnie się uśmiechnął. – Możemy pogadać…?
- Jasne. – wszedł mi w słowo.
-… na osobności?
Odeszłam kilka kroków dalej, czekając aż chłopak dołączy do mnie.
- Wiem, że to dziwnie zabrzmi. – zaczęłam, kiedy stał już koło mnie. – Ale czy my się znamy?
Chłopak zaśmiał się. Dla mnie nie było to w ani jednym stopniu śmieszne.
- Możesz odpowiedzieć? – zapytałam, lekko zirytowana.
- Można określić, że byliśmy w bliskich relacjach.
- Co masz na myśli?
- Chyba nie muszę Ci tłumaczyć, co to oznacza. – znów się zaśmiał, po czym odszedł z powrotem w stronę dziewczyn, z którymi wcześniej rozmawiał.
Byliśmy w bliskich relacjach, powtórzyłam w myślach. O co mogło chodzić?
Patrzyłam jeszcze przez jakiś czas w kierunku szatyna, po czym ruszyłam pod swoją klasę. Zauważyłam, że Ethan mi się przygląda. Z pewnością widział również, jak rozmawiałam z tamtym kolesiem.

Przez cały dzień w szkole starłam sie unikać Ethana, wiedziałam że mnie szuka, ale na każdej przerwie znajdowałam sobie jakąś kryjówkę. Nie potrafiłam z nim porozmawiać, nie tutaj.
Po zajęciach podszedł do mnie i cały czas trzymając ręce w kieszeni zapytał:
- Mógłbym dzisiaj do Ciebie wpaść ?
- Tak, pewnie. Przyjdź wieczorem. - odpowiedziałam. Zdawałam sobie sprawę z tego, że musimy sobie wyjaśnić kilka spraw na spokojnie.
Odwróciłam się i ruszyłam w stronę domu. Po 15 minutach spaceru doszłam do budynku i otworzyłam drzwi.
- Jest ktoś w domu ? - krzyknęłam, jednak odpowiedziała mi cisza. No tak, jak zwykle, po cholere sie w ogóle wydzierałam ?
Ruszyłam na górę aby przebrać sie w wygodniejsze ciuchy, usiadłam na kanapie i nie zwracając najmniejszej uwagi na pracę domową włączyłam telewizor. Czekałam.

Znudzona przerzucałam kanały gdy nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Spojrzałam w ich kierunku i przełknęłam ślinę. Bałam się tej rozmowy, ale wiedziałam, że musi się w końcu odbyć.
Wstałam  z kanapy i otworzyłam drzwi. Nie myliłam się. To był on. Mój chłopak. Bo chyba mogę go tak nazywać, prawda ?
- Cześć - przywitał się.
- Wejdź - wskazałam ręką wnętrze domu, na co Ethan posłusznie wszedł. Usiadł na kanapie, nie potrafiłam jednak usiąść blisko niego. Zajęłam miejsce na fotelu a w duchu zadawałam sobie jedno pytanie: Co się ze mną dzieje ?
Po chwili niezręcznego milczenia i gapienia się w podłogę Ethan postanowił rozpocząć rozmowę.
- Cheryl, posłuchaj.. - nie dane było mu dokończyć, ponieważ pospiesznie przerwałam jego wypowiedź.
- Nie, ty posłuchaj - wzięłam głęboki wdech i kontynuowałam - wiem, że postawiłam Cię wczoraj w niezręcznej sytuacji, sama nie wiem co mną kierowało, po prostu... - zawiesiłam na chwile głos i spojrzałam w jego brązowe tęczówki. Nie potrafiłam z nich nic wyczytać - ostatnio dużo się wydarzyło i ja sama nie mogę zrozumieć niektórych rzeczy.. - nie dokończyłam. Schowałam twarz w dłonie i najzwyczajniej w świecie jak małe, bezbronne dziecko rozpłakałam się. Ethan gwałtownie podniósł się z miejsca i przytulił mnie.
- Spokojnie, wszystko będzie dobrze, nie płacz. - szeptał mi do ucha nadal trzymając mnie w ramionach.
Nie, nie będzie. Nic już nie będzie tak jak kiedyś, pomyślałam. Chciałam mu wszystko opowiedzieć, tylko jak ? „ Hej. Ktoś ma moje nagie fotki, a ten nowy miał ze mną bliskie stosunki tyle że sama nie wiem o co chodzi. ” ?
W tej chwili przejrzałam na oczy. Impreza. Tak, to odpowiedź na większość moich pytań. Jak najszybciej musiałam znaleźć Ashley.
***
No , jest 3 rozdział , chyba troszkę dłuższy od poprzednich z czego jesteśmy dumne .
A jak wam się podoba ten rozdział ? Dajcie znać : )
Xoxo , Patrycja & Sabinka ♥

Rozdział drugi .

Otwierając drzwi szkoły nadal myślałam o wczorajszej sytuacji. Weszłam do budynku pełnego znajomych mi ludzi i coraz nie pewniej stawiałam każdy mój krok. Co chwile nerwowo rozglądałam się na boki. Każdy w tej chwili był dla mnie zagrożeniem. Każdy mógł mi wysłać te zdjęcia.

Nie rozumiałam jeszcze do końca o co chodzi. Nie miałam pojęcia skąd ktokolwiek mógł to wziąć. Nie, zdecydowanie nie przypominam sobie czegoś takiego. Może to zwykły fotomontaż a ktoś chce ode mnie wyciągnąć kase?

Nieoczekiwanie ktoś zakrył mi rękami oczy. Przerażona podskoczyłam i szybko się odwróciłam. Złapałam się za serce, jednak okazało się że to tylko Ethan.

- Co ty wyprawiasz ?!

- Przepraszam. Po prostu chciałem Ci zrobić niespodziankę.

- Nie dotarło nic do Ciebie ? Nie chce mieć z tobą nic wspólnego. Zrozum to w końcu. – już chciałam odejść w głąb korytarza, jednak zdanie które wypowiedział obezwładniło mnie i stanęłam jak wryta w ziemię.

- Zostaję tutaj Cher, nigdzie nie wyjeżdżam. – powiedział.

Stałam jak słup soli na środku korytarza i analizowałam każde jego słowo. Zostaje. Tutaj. Ze mną. Dlaczego sie z tego nie cieszyłam? A co jeśli te zdjęcia to prawda ? Najchętniej wybiegłabym stąd i została w domu do końca życia. Biegnij, powiedziałam do siebie w myślach, ale słowa Ethana zbyt mnie sparaliżowały. Nie mogłam nic zrobić. Tylko stałam i bezmyślnie patrzyłam się w przejrzyście białe kafelki. Pewnie sprzątaczki długo pracowały nad takim efektem. Nie byłoby dobrze gdyby ktoś to teraz zniszczył

.- Cher? – Ethan wyrwał mnie z moich rozmyśleń. Najwidoczniej jest już trochę zniecierpliwiony. Stoję tak już z 2 minuty. W milczeniu.

Powoli odwróciłam się w jego stronę i spojrzałam  mu w oczy. Były przepełnione rozczarowaniem. Najwidoczniej odkrył że nie jestem zbyt zadowolona z jego na pozór dobrej nowiny. Co mam mu teraz powiedzieć ? Co powinnam zrobić ? Rzucić mu się na szyje i powiedzieć że bardzo go kocham ? Tak to byłoby dobre rozwiązanie. Zamiast tego jednak moje oczy niekontrolowanie zapełniły się łzami.

- Przepraszam.. – tylko tyle udaje mi sie wyszeptać. Odwróciłam się i biegiem skierowałam się do damskiej toalety, usiadłam pod ścianą, zwinęłam się w kłębek i dałam łzom swobodnie płynąć.

Mijały kolejne minuty, a ja wciąż siedziałam w łazience i ani myślałam o wyjściu. Nienawidziłam się za to, że w ogóle poszłam do szkoły. Ale jakby nie było, pierwszy dzień, musiałam. Kątem oka spojrzałam na swoją czarną torebkę, luźno wiszącą wzdłuż mojej talii. Podniosłam wzrok na drzwi, czy aby na pewno nikt nie wchodzi, po czym ostrożnie wyjęłam z torebki białą kopertę. Tę samą, którą ktoś podrzucił mi wczorajszego dnia. Powoli, drżącymi dłońmi wyciągnęłam z jej wnętrza zdjęcia. Na ich widok po raz kolejny z moich oczy zaczęły spływać łzy. Czułam, że znalazłam się w sytuacji bez wyjścia... a przynajmniej ja tego wyjścia nie potrafiłam odszukać. Ostatni raz spojrzałam na zdjęcia. Moje nagie zdjęcia. Po czym zdecydowanie rzuciłam nimi o ścianę. Dopiero po chwili uświadamiając sobie mój głupi czyn, wstałam i szybko je zebrałam. Już chciałam z powrotem wkładać je do koperty, jednak coś przykuło moją uwagę. Napis, będący z tyłu na jednej z fotografii. Zapisany czarnymi, drukowanymi literami. " Jeden Twój błąd- zdjęcia ujrzy cała szkoła. M. "

*** 

No dobra  troche nam zajęło pisanie tego rozdziału a & tak wydaje się być krótki za co przepraszamy . Mamy jednak nadzieje że was zaciekawi ; ) Bardzo dziękujemy za wszystkie miłe komentarze . Jesteśmy bardzo , bardzo wdzięczne < 3

Z literkami postaram sie coś zrobić : D

xoxo , Pati & Sabiś ♥