Rozdział drugi .

Otwierając drzwi szkoły nadal myślałam o wczorajszej sytuacji. Weszłam do budynku pełnego znajomych mi ludzi i coraz nie pewniej stawiałam każdy mój krok. Co chwile nerwowo rozglądałam się na boki. Każdy w tej chwili był dla mnie zagrożeniem. Każdy mógł mi wysłać te zdjęcia.

Nie rozumiałam jeszcze do końca o co chodzi. Nie miałam pojęcia skąd ktokolwiek mógł to wziąć. Nie, zdecydowanie nie przypominam sobie czegoś takiego. Może to zwykły fotomontaż a ktoś chce ode mnie wyciągnąć kase?

Nieoczekiwanie ktoś zakrył mi rękami oczy. Przerażona podskoczyłam i szybko się odwróciłam. Złapałam się za serce, jednak okazało się że to tylko Ethan.

- Co ty wyprawiasz ?!

- Przepraszam. Po prostu chciałem Ci zrobić niespodziankę.

- Nie dotarło nic do Ciebie ? Nie chce mieć z tobą nic wspólnego. Zrozum to w końcu. – już chciałam odejść w głąb korytarza, jednak zdanie które wypowiedział obezwładniło mnie i stanęłam jak wryta w ziemię.

- Zostaję tutaj Cher, nigdzie nie wyjeżdżam. – powiedział.

Stałam jak słup soli na środku korytarza i analizowałam każde jego słowo. Zostaje. Tutaj. Ze mną. Dlaczego sie z tego nie cieszyłam? A co jeśli te zdjęcia to prawda ? Najchętniej wybiegłabym stąd i została w domu do końca życia. Biegnij, powiedziałam do siebie w myślach, ale słowa Ethana zbyt mnie sparaliżowały. Nie mogłam nic zrobić. Tylko stałam i bezmyślnie patrzyłam się w przejrzyście białe kafelki. Pewnie sprzątaczki długo pracowały nad takim efektem. Nie byłoby dobrze gdyby ktoś to teraz zniszczył

.- Cher? – Ethan wyrwał mnie z moich rozmyśleń. Najwidoczniej jest już trochę zniecierpliwiony. Stoję tak już z 2 minuty. W milczeniu.

Powoli odwróciłam się w jego stronę i spojrzałam  mu w oczy. Były przepełnione rozczarowaniem. Najwidoczniej odkrył że nie jestem zbyt zadowolona z jego na pozór dobrej nowiny. Co mam mu teraz powiedzieć ? Co powinnam zrobić ? Rzucić mu się na szyje i powiedzieć że bardzo go kocham ? Tak to byłoby dobre rozwiązanie. Zamiast tego jednak moje oczy niekontrolowanie zapełniły się łzami.

- Przepraszam.. – tylko tyle udaje mi sie wyszeptać. Odwróciłam się i biegiem skierowałam się do damskiej toalety, usiadłam pod ścianą, zwinęłam się w kłębek i dałam łzom swobodnie płynąć.

Mijały kolejne minuty, a ja wciąż siedziałam w łazience i ani myślałam o wyjściu. Nienawidziłam się za to, że w ogóle poszłam do szkoły. Ale jakby nie było, pierwszy dzień, musiałam. Kątem oka spojrzałam na swoją czarną torebkę, luźno wiszącą wzdłuż mojej talii. Podniosłam wzrok na drzwi, czy aby na pewno nikt nie wchodzi, po czym ostrożnie wyjęłam z torebki białą kopertę. Tę samą, którą ktoś podrzucił mi wczorajszego dnia. Powoli, drżącymi dłońmi wyciągnęłam z jej wnętrza zdjęcia. Na ich widok po raz kolejny z moich oczy zaczęły spływać łzy. Czułam, że znalazłam się w sytuacji bez wyjścia... a przynajmniej ja tego wyjścia nie potrafiłam odszukać. Ostatni raz spojrzałam na zdjęcia. Moje nagie zdjęcia. Po czym zdecydowanie rzuciłam nimi o ścianę. Dopiero po chwili uświadamiając sobie mój głupi czyn, wstałam i szybko je zebrałam. Już chciałam z powrotem wkładać je do koperty, jednak coś przykuło moją uwagę. Napis, będący z tyłu na jednej z fotografii. Zapisany czarnymi, drukowanymi literami. " Jeden Twój błąd- zdjęcia ujrzy cała szkoła. M. "

*** 

No dobra  troche nam zajęło pisanie tego rozdziału a & tak wydaje się być krótki za co przepraszamy . Mamy jednak nadzieje że was zaciekawi ; ) Bardzo dziękujemy za wszystkie miłe komentarze . Jesteśmy bardzo , bardzo wdzięczne < 3

Z literkami postaram sie coś zrobić : D

xoxo , Pati & Sabiś ♥